Przedmiotem artykułu jest Wittgensteina wersja klasycznego dylematu filozoficznego: analityczne--syntetyczne, a priori-a posteriori. Problem powyższy sytuuje się w perspektywie wpływów filozofii Kanta. Filozofia Wittgensteina rozważana jest tutaj jako wariant transcendentalizmu, dokładnie mówiąc, transcendentalizm językowy. Wittgenstein twierdzi, że „co można pokazać, tego nie można powiedzieć”, przedmiotem artykułu są więc nie tylko tautologie, sprzeczności oraz zdania sensowne, ale również aprioryczne prawdy, które „usiłują powiedzieć to, co można tylko pokazać”, tak zwana „logika odwzorowania”.

The article reviews the book Jak to jest być świadomym? Analityczne teorie umysłu a problem świadomości [What Is It Like to be Conscious? Analytical Theories of Mind and the Problem of Consciousness], by Józef Bremer.

Since ontology is to be the science which studies that what exists, every ontological enterprise has to be preceded by an agreement as to what „existence” means. This is best done by giving a definition of existence. In the article the author examines definitions of existence that are used, or could be used, in various ontologies. To this aim he introduces a systematics of the possible definitions and with its help studies definitions of existence given by various authors. Definitions that (...) he consid-ers have the form „ ”, where „p” is a sentence (it is also possible to treat existence as an undefined primary term, but such a treatment in the context of ontology in which it is used may be regarded as a contextual definition). Thus, in fact the subject of the analysis is what is understood by the expression of the form „x exists”. (shrink)

The main aim of the paper is to revive Zdzisław Augustynek's attempts to define the relation of genidentity. The text embraces the following issues: (i) a presentation of three axiomatic definitions of genidentity; (ii) a reconstruction of the definitions in question in the language of the predicate calculus; (iii) a supplementing the above reconstruction by appropriate proofs; (iv) an analysis of the selected methodological and ontological assumptions of the discussed systems; (v) a comparison of Augustynek's systems with Eugeniusz Żabski's proposal; (...) (vi) an outline of the definition of a thing as an abstractum (equivalence class, invariant) over the set of all punctual events under a relation of genidentity. (shrink)

In the paper the methodological status of the partial definitions of dispositional predicates is considered. The problem of conservativeness, analyticity and of a pragmatic role of such definitions is analyzed.

Niniejszy artykuł jest próbą wyjaśnienia pojęcia politycznego entuzjazmu, za pomocą którego Immanuel Kant wyraził stosunek do rewolucji francuskiej. Entuzjazm jako czysto rozumowy afekt, a nie jako kolektywnie przeżywana, irracjonalna euforia, pełni w rozważaniach królewieckiego filozofa ważną heurystyczną funkcję. Pozwala mu bowiem uzasadnić pozytywne znaczenie rewolucji, która na poziomie empirycznych faktów okazała się godną moralnego potępienia eskalacją przemocy. W pierwszej części przedstawiono definicję polityki, przydatne w dalszej analizy kategorii entuzjazmu. Głównym punktem odniesienia jest tu teoria polityczna Hannah Arendt. W drugiej części (...) postaram się wyjaśnić dwuznaczną postawę Kanta wobec rewolucji francuskiej, która z punktu widzenia moralnego została przez niego jednoznacznie potępiona, natomiast z punktu widzenia estetycznego i politycznego – oceniana została bardzo pozytywnie. Kluczem do zrozumienia tej ambiwalencji jest kategoria jawnej publiczności. W trzecim rozdziale przechodzę do głównego tematu tego artykułu, czyli kwestii entuzjazm w kontekście politycznym. (shrink)

W Encyklice Fides et ratio Jan Paweł II nawołuje do współpracy teologii z filozofią. Podkreślając inspirującą rolę teologii dla filozofii, większy nacisk kładzie jednak na potrzeby dowartościowania filozofii, zwłaszcza metafizyki, która w wielu środowiskach, nawet w uczelniach kościelnych, została zaniedbana. Wśród licznych antymetafizycznych nurtów współczesnych, Papież wymienia pozytywizm, materializm, scjentyzm i relatywizm. Różniąc się od siebie nurty te maja jednak z sobą coś wspólnego. Pozytywizm za źródło i kryterium prawdy uznaje doświadczenie zmysłowe. Zdania o zjawiskach danych w doświadczeniu maja (...) wartość prawdopodobną. Zawsze istnieje możliwość ich zakwestionowania. Stąd relatywizm prawdy. Prócz tego ograniczenie poznania de empirii implikuje zamkniecie się na rzeczywistość pozazmysłową, duchową. Z nieuprawnionego metodologicznie przekonania, ze to co niepoznawalne zmysłami nie istnieje, rodzi się materializm. Konieczność dotyczy systemów formalnych, one jednak nie mają charakteru ontologicznego, nie mówią same z siebie niczego o rzeczywistości. Opierają się na konwencjach. To stanowi inne źródło relatywizmu. (shrink)

Wedle Stanowiska Komitetu Bioetyki przy Prezydium PAN nr 2/2012 z dnia 8. czerwca 2012 r. w sprawie preimplantacyjnej diagnostyki genetycznej (PDG) jednym z głównych problemów wiążących się z prawnym uregulowaniem PDG jest nierozstrzygalność sporu na temat statusu moralnego ludzkich zarodków. Stanowisko i zgłoszone do niego zdania odrębne stwierdzają, że ci, którzy uznają, że wczesne zarodki mają pełny status moralny, nie mogą się zgodzić na diagnostykę preimplantacyjną. W artykule pokazuję, że przyjęcie nawet skrajnie konserwatywnego poglądu na status wczesnych embrionów ludzkich, (...) czyli uznanie ich za byty mające pełny status moralny i pełne prawo do życia, nie wystarczy, by skutecznie argumentować przeciw dopuszczalności PDG w sytuacji, w której nie możemy zagwarantować przeżycia wszystkich embrionów. Przedstawiony tu argument opiera się na powszechnie akceptowanej obecnie w etyce medycznej zasadzie poszanowania autonomii oraz odwołuje się do sposobu podejmowania decyzji w sytuacji niepewności charakterystycznego dla klasycznie rozumianej teorii decyzji. (shrink)

ABSTRAKT: Centralnym tematem artykułu jest pojęcie wolności, które – wespół z odpowiedzialnością – było dla Szasza pojęciem najważniejszym, „cywilizującym”. W części pierwszej przedstawiam i analizuję definicję i uwarunkowania wolności w ujęciu Szasza, w części zaś drugiej przypominam odpowiedź Szasza na fundamentalne, zawsze aktualne pytanie: „jak ocalić nie tylko religijną, lecz i medyczną wolność”? Na zakończenie staram się uwidocznić sens tytułu książki Szasza na tle jego własnych poglądów. -/- *** -/- ABSTRACT: The central topic of the article is the concept of (...) freedom, which – together with responsibility – was the most important, “civilizing” concept for Szasz. In the first part, I present and analyse the definition and conditions of freedom according to Szasz, and in the second part I recall Szasz’s answer to the fundamental, always relevant question: “how to save not only religious, but also medical freedom”? Finally, I try to highlight the meaning of the title of Szasz’s book against the background of his own views. (shrink)

W niniejszym artykule omawiam koncepcję zdań normatywnych Johna R. Searle’a. Przeprowadzona analiza ma służyć wykazaniu jej wiarygodności. Również jej autor w 2021r., po ponad pół wieku od jej pierwszego sformułowania, mimo bardzo licznych dyskusji prowadzonych w przeciągu tego czasu, stwierdza, że podtrzymuje twierdzenie o ważności i trafności tej koncepcji, a w szczególności także słynną już tezę o możliwości dokonania inferencyjnego przejścia od zdań o faktach do zdań o powinnościach (Searle 2021, 3–16). Twórca powszechnie znanej teorii czynności mowy przekonuje, że niektóre (...) zdania normatywne wynikają pojęciowo ze zdań faktualnych (opisowych). Analizuję szczegółowo jego argumentację, usiłując wyjaśnić, jak należy rozumieć jego tezę, że mówienie o tzw. błędzie naturalistycznym samo w sobie może być błędem. Skupiam się przy tym na istocie wynikania (poprawnych inferencji) oraz warunkach prawdziwości zdań normatywnych. Rozważenie różnych możliwości interpretacji tezy i argumentów Searle’a jest zarazem uzasadnieniem twierdzenia, że są one poprawne i zachowują swoją aktualność. Wyjątkowym elementem koncepcji Searle’a, z którym polemizuję, jest jego twierdzenie o rzekomo samoistnie motywującej mocy aktów mowy, np. dokonywania obietnicy. (shrink)

Artykuł krytycznie eksplikuje perspektywę etologiczną i etyczno-empiryczną refleksji nad moralnością, które pojawiają się w ramach szkoły lwowsko-warszawskiej. Poprzez odwołanie się do badań Marii Ossowskiej wyeksponowana zostaje skłonność analiz etologicznych do anihilacji specyfiki normatywności moralnej, jak również niejednoznaczność wniosków samej Marii Ossowskiej i jej predylekcja ku emotywizmowi. Eksploracja myśli Tadeusza Czeżowskiego natomiast odsłania naukowy status norm aksjologicznych i deontycznych, które mogą być uznawane za zdania prawdziwe bądź fałszywe. Finalnie model normatywności Marii Ossowskiej i Tadeusza Czeżowskiego zostaje skonfrontowany z imperatywnością moralną (...) dostępną na poziomie doświadczalnej 'datum morale'. (shrink)

Niezdaniowe akty mowy to przynajmniej pozornie niezdaniowe wypowiedzi, za których pomocą mówiący dokonują pewnych aktów illokucyjnych: stwierdzają, pytają, proszą itp. Wśród teoretyków zajmujących się takimi wypowiedziami można wskazać zwolenników podejścia, które głosi, że większość takich wypowiedzi tojednak — wbrew pozorom — wypowiedzi zdaniowe (elipsy), oraz zwolenników stanowiska, zgodnie z którym treść takich wypowiedzi musi być bezpośrednio wzbogacona z kontekstu za pomocą procesów pragmatycznych niekontrolowanych semantycznie. W pierwszej części tej pracy przyglądam się bliżej stanowisku traktującemu wypowiedzi niezdaniowe jako elipsy i zastanowiam (...) się, czy można uznać, że kontekst pozajęzy- kowy może wyznaczać sposób uzupełnienia wyrażenia do pełnego zdania w taki sposób, że pierwotna wypowiedź niezdaniowa może być uznana za elipsę. Następnie przedstawiam stanowisko, zgodnie z którym wypowiedzi niezdaniowe to udane akty illokucyjne niewymagające wzbogacenia pragmatycznego. Argumentuję, że taki pogląd nie jest adekwatny, ponieważ na jego gruncie wypowiedzi niezdaniowych nie można uznać za pełnoprawne akty mowy. W dalszej części pracy proponuję wersję stanowiska pragmatycznego, opartą na relatywizmie umiarkowanym Franęois Recanatiego. Proponowana przeze mnie koncepcja pozwala uznać, że mimo iż wypowiedzi niezdaniowe semantycznie nie wyrażają sądów i nie mają wartości logicznej, to po odpowiednim wzbogaceniu z kontekstu pozajęzykowego mają na tyle określoną treść (i moc), że mogą być uznane za udane akty illokucyjne. Koncepcja ta pozwala również odpowiedzieć na zarzut ze zgodności gramatycznej, który jest jednym z najpoważniejszych zarzutów, z jakimi muszą się zmierzyć wszystkie koncepcje pragmatyczne. (shrink)

Artykuł przedstawia proces twórczy Wiesława Myśliwskiego. Skupia się szczególnie na dwóch aspektach pracy pisarza. Pierwszy z nich Myśliwski określa terminem „bezradność owocująca”, to stan, który bezpośrednio poprzedza pisanie. Drugi określiłam jako „teorię pierwszego zdania”, a pojęcie to utworzyłam na bazie wypowiedzi pisarza. Artykuł zawiera analizę pierwszych zdań powieści Wiesława Myśliwskiego. Sygnalizuję możliwość zestawienia „bezradności owocującej” z innymi, choć podobnymi, koncepcjami procesu twórczego m.in. Emila Ciorana czy Sandora Maraiego.

Zdania o przekonaniach nurtują filozofów od samego początku filozofii analitycznej. Wszystkie próby ujęcia języka naturalnego w ramy kompozycyjnej semantyki muszą się zmierzyć z generowanymi przez sprawozdania z przekonań łamigłówkami. Obecne w tradycji filozoficznej teorie nie tylko borykają się z różnymi problemami, ale ponadto nie uwzględniają psychologicznych aspektów przypisywania przekonań innym. W artykule formułuję postulaty, które psychologicznie adekwatna teoria powinna uwzględniać, a następnie przybliżam pojęcie ikoniczności, które stało się osią teorii zaproponowanej przez François Recanati’ego. Chociaż Recanati stara się brać pod (...) uwagę mechanizmy poznawcze odpowiedzialne za produkcję oraz interpretację języka, w świetle jego teorii sprawozdania z przekonań niesłusznie traktowane są na równi z innymi metareprezentacjami. Co więcej, Recanati nie zauważa związku pomiędzy zdolnością do przypisywania przekonań i rozumieniem kontrfaktycznych okresów warunkowych, w związku z czym w dalszej części artykułu proponuję taką modyfikację jego teorii, która będzie spełniać wspomniane postulaty. (shrink)

Przedmiotem pracy są uwagi Jerzego Pelca dotyczące pojęcia kłamstwa i kłamania opublikowane w O pojęciu kłamstwa – z punktu widzenia semiotyki (1990). Przedstawioną w niej definicję kłamania porównuję z warunkami nakładanymi na to pojęcie przez innych autorów. Pokazuję, że zdaniem Pelca, warunek ekstensji przekonań nie jest koniecznym warunkiem na kłamstwo. Dodatkowo, zauważam, iż pewne uwagi Pelca skłaniają do wniosku, że można kłamać implikując coś, co uważa się za fałsz, nie zaś wyraźnie to stwierdzając. Argumentuję, że przyjmowany w analizowanej pracy warunek (...) chęci oszukania adresata jest wątpliwym warunkiem koniecznym kłamania. Ostatecznie, uwzględniając spostrzeżenia Pelca, proponuję następująca definicję: (DEF. Kłamania*) Osoba A kłamie w określonym kontekście K osobie B, że p, zawsze i tylko wtedy, gdy: (1) A posługuje się w K pewnym znakiem Z, zaś zgodnie z pewną przyjętą lub utartą konwencją posłużenie się Z przez A wobec B w K może być zasadnie uznane za twierdzenie przez A wobec B, że p, i (2) A nie uznaje w K, że p, oraz (3) nie powiadamia uprzednio o tym B, albo też (2*) A uznaje w K, że p, ale (3*) zakłada, że pomimo (1) B uzna, że A nie sądzi, że p. (shrink)

Kategoria prawdy budzi kontrowersje od czasów filozofii starożytnej aż do współczesnej. W związku z dyskusjami na temat korespondencyjnej, klasycznej teorii prawdy powstały teorie nieklasyczne, łączące pojęcie prawdy z oczywistością, skutecznym działaniem, koherencją, powszechną zgodą itp. Ostra polemika próbuje w ogóle wyeliminować kategorię prawdy. Powstaje pytanie: czy taka radykalna krytyka jest słuszna i uzasadniona? Wydaje się, że jest ona przesadna. Celem artykułu jest argumentacja za tezą, że prawda — jako wartość i norma („wzorzec”, element systemu odniesienia itp.) — jest niezbywalna przy (...) epistemicznej ocenie twierdzeń, które mają swoje konsekwencje teoretyczne i praktyczne. Strukturę artykułu wyznaczają następujące punkty: (1) krytyka kategorii prawdy, (2) prawda jako wartość i (3) prawda jako norma w systemie odniesienia. W punkcie wyjścia przyjmuję syntetyczną charakterystykę prawdy sformułowaną przez Michaela P. Lyncha w jego monografii pt. Prawda i życie. Dlaczego prawda jest ważna (2020): (a) Prawda jest obiektywna. (b) Prawda jest wartością, jest dobra. (c) Prawda jest wartościowym celem dociekań. (d) Prawda jest wartościowa ze względu na nią samą. Prawda faktycznie jest wartościowa, umożliwia bowiem stwierdzenie, że ktoś myli się, kłamie, popełnia krzywoprzysięstwo, manipuluje kimś w życiu osobistym czy społecznym. Oprócz tego, bez kategorii prawdy nie można nawet stwierdzić — jak to usiłuje czynić sceptycyzm — że prawdą jest, iż prawda nie jest czymś wartościowym, godnym uwagi itp. Kategoria prawdy — pełniąca funkcję poznawczego celu i normy — pomimo różnych kontrowersji jest wciąż niezbywalna przy ocenie wartości logicznej zdań (i wyrażanych przez nie twierdzeń). Kategoria prawdy jest semantyczna, lecz jej rozpoznawanie — uznawanie zdania przez kogoś za prawdziwe (czyli asercja) — jest kategorią pragmatyczną. Stwierdzana post factum skuteczność działania, podjętego na podstawie jakiegoś zdania, jest mocną racją za tym, aby dane zdanie uznać za prawdziwe. Respekt dla prawdy jest lepszy niż jego brak. (shrink)

My goal is to define intending. I defend the view that believing and desiring something are necessary for intending it. They are not sufficient, however, for some things we both expect and want (e.g., the sun to rise tomorrow) are unintendable. Restricting the objects of intention to our own future actions is unwarranted and unhelpful. Rather, the belief involved in intending must be based on the desire in a certain way. En route, I argue that expected but unwanted consequences are (...) not intended, examine the two senses of "desire," distinguish intending from being willing, and relate intending to a variety of other propositional at? titudes. (shrink)

Można wyróżnić dwa rodzaje powiązań między antyrealizmem semantycznym a teizmem. Pierwsze z nich ma swoje źródło w antyrealistycznym twierdzeniu, że język rozumiemy dzięki naszej znajomości uzasadnień sądów lub zdań. W konsekwencji tego staje się czymś niemożliwym przekazanie wiedzy Boga wierzącemu, jeśli ten ostatni osobiście nie zna uzasadnienia odpowiedniego zdania. Ze szczególnie mocnym przedstawieniem tej doktryny mamy do czynienia na ostatnich stronach Logicznej podstawy metafizyki Michaela Dummetta. Można to rozumieć jako całkowite odrzucenie każdego rodzaju iluminacjonizmu, a także pewnych w jakiś (...) sposób pokrewnych mu stanowisk, takich jak idealizm transcendentalny. Drugie powiązanie ma charakter bardziej pozytywny dla teizmu. Antyrealizm musi przyjąć, że każdy sąd może być poznany, co wydaje się sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Istnieje jednak prosty sposób na uczynienie tej sugestii czymś prawdziwym, a mianowicie przyjęcie istnienia wszechwiedzącego Boga, który zna każdy sąd. Ten sposób myślenia po raz pierwszy został wyeksponowany trzydzieści lat temu przez Alvina Plantingę i stał się przedmiotem szczegółowych dyskusji różnych filozofów. Należy podkreślić, że po szczegółowym zbadaniu te dwa rodzaje powiązań nie są równie mocno uzasadnione, ponieważ tylko pierwsze z nich jest silnie zakorzenione w antyrealistycznej semantyce, podczas gdy drugie jest jedynie pewną spekulatywną sugestią. (shrink)

Artykuł jest próbą analizy wybranych elementów z komiksów Henryka Chmielewskiego o Tytusie, Romku i A’Tomku przy pomocy kwadratu semiotycznego i werydykcyjnego Algirdasa Greimasa. Kwadraty, użyte jako poręczne narzędzia analityczne o dużej i łatwo osiągalnej mocy eksplikacyjnej, służą tu do ujawnienia wewnętrznie dwuznacznej, wywrotowej natury komiksu.

Użytkownicy języka potrafią często zupełnie nieświadomie przywołać elementy struktury rodzaju tekstu potrzebnego do realizacji celów pozajęzykowych. Niniejszy artykuł stawia sobie za zadanie przybliżenie struktury i zadań komentarza prasowego jako funkcjonalnej części kompleksu informująco-opinotwórczego. Zamiarem było jednocześnie pokazanie, że wynikające z potrzeb komunikacyjnych tendencje w formułowaniu tekstów przenikają do świadomości użytkowników języka i mogą być przywoływane, jeżeli zachodzi taka potrzeba. Opierając się na opracowaniach lingwistycznych i podręcznikach dla przyszłych dziennikarzy przedłożony artykuł prezentuje wybrane definicje, a także schematy strukturalne i opisy (...) funkcjonalne dla rodzaju tekstu komentarz prasowy, usiłując jednocześnie udowodnić na wybranym przykładzie tekstu z prasy niemieckojęzycznej, że nie tylko dziennikarzom dane jest odtworzenie tego wzoru tekstowego. (shrink)

W artykule przedstawiam tzw. chwyt z zasadnej stwierdzalności (WAM) wymierzony w znaną argumentację E. Gettiera, która miała wykazać nieadekwatność tradycyjnej definicji wiedzy. Keith DeRose sformułował trzy warunki poprawności WAM – pokazuję, że zaproponowany w pracy WAM je spełnia. Jeśli zaproponowany sposób wyjaśnienia Gettierowskich przykładów jest poprawny, to konkluzywność argumentacji Gettiera staje się wątpliwa. Jeśli jednak nie jest i przykładów Gettiera nie można wyjaśnić poprzez odwołanie się do generowania fałszywych implikatur konwersacyjnych przez prawdziwe asercje określonych zdań, to warunki poprawności nałożone przez (...) DeRose’a na WAM okazują się niewystarczające. W pracy proponuję więc uzupełnić listę tychże o następujący warunek: jeżeli w określonym kontekście k asercja danego zdania Z ma być nieakceptowalna jedynie ze względu na generowanie w tych okolicznościach fałszywych implikatur i1, ..., in, to asercja tego zdania w każdym innym kontekście k*, która generować będzie w k* dokładnie te same fałszywe implikatury i1, ..., in, ma być również nieakceptowalna (i to w równym stopniu). (shrink)

Leibniz zamierzał stworzyć lingua characteristica universalis – język, w którym dałaby się zapisać wszelka wiedza, oraz calculus ratiocinator – metodę umożliwiającą rachunkowe określenie prawdziwości dowolnego zdania tego języka. Taka idea leży u podstaw współczesnej logiki. Taka idea w odniesieniu do poprawności sprzętu i programów leży u podstaw metod logicznych weryfikacji systemów informatycznych.Dziś widzimy, że dalszy rozwój informatyki zależy istotnie od postępu badań logicznych, a logika – ta starożytna dyscyplina – znalazła nowe bogate pole dociekań, zyskała nowe perspektywy badań. Jej (...) zastosowania mogą mieć tak znaczący wymiar praktyczny, o jakim nie śniło się filozofom. (shrink)

Antropozofia dąży do przezwyciężenia ograniczeń poznawczych filozofii Kanta. Jerzy Prokopiuk wielokrotnie przyznawał się do fascynacji antropozofią Rudolfa Steinera. Polski gnostyk, kwestionując kantowski podział sądów, dostrzegł w nich agnostyczną bezsilność. Jego zdaniem, powodem słabości myśli Kanta było materialistyczne rozumienie doświadczenia, protestantyzm oraz życie osobiste filozofa.

In this paper we examine the functional anatomy of volition, as revealed by modern brain imaging techniques, in conjunction with neuropsychological data derived from human and non-human primates using other methodologies. A number of brain regions contribute to the performance of consciously chosen, or ‘willed', actions. Of particular importance is dorsolateral prefrontal cortex , together with those brain regions with which it is connected, via cortico-subcortical and cortico-cortical circuits. That aspect of free will which is concerned with the voluntary selection (...) of one action rather than another critically depends upon the normal functioning of DLPFC and associated brain regions. Disease, or dysfunction, of these circuits may be associated with a variety of disorders of volition: Parkinson's disease, ‘utilization’ behaviour, ‘alien’ and ‘phantom’ limbs, and delusions of ‘alien control’ . Brain imaging has allowed us to gain some access to the pathophysiology of these conditions in living patients. At a philosophical level, the distinction between ‘intentions to act', and ‘intentions in action’ may prove particularly helpful when addressing these complex disturbances of human cognition and conscious experience. The exercise and experience of free will depends upon neural mechanisms located in prefrontal cortex and associated brain systems. (shrink)

Edited with New Translation by Richard McKirahan With a New Preface by Malcolm Schofield This book is a revised and expanded version of A.H. Coxon's full critical edition of the extant remains of Parmenides of Elea—the fifth-century B.C. philosopher by many considered "one of the greatest and most astonishing thinkers of all times." Coxon's presentation of the complete ancient evidence for Parmenides and his comprehensive examination of the fragments, unsurpassed to this day, have proven invaluable to our understanding of the (...) Eleatic since the book's first publication in 1986. This edition, edited by Richard McKirahan and with a new preface by Malcolm Schofield, is released on the 100th anniversary of Coxon's birth. This new edition for the first time includes English translations of the testimonia and of any Ancient Greek throughout the book, as well as an English/Greek glossary by Richard McKirahan, and revisions by the late author himself. The text consists of Coxon's collations of the relevant folios of manuscripts of Sextus Empiricus, Proclus and Simplicius and includes all extant fragments, a commentary, the testimonia, a complete list of sources, linguistic parallels from both earlier and later authors, and the fullest critical apparatus that has appeared since Diels’ _Poetarum Philosophorum Fragmenta _. The collection of testimonia includes the philosophical discussions of Parmenides by Plato, Aristotle and the Neoplatonists, most of which had been omitted by Diels. The introduction discusses the history of the text, the language and form of the poem, Parmenides’ use and understanding of the verb ‘to be’, his place in the history of earlier and later philosophy and the biographical tradition. In the commentary Coxon deals in detail with both the language and the subject matter of the poem and pays full attention to Parmenides’ account of the physical world. The appendix relates later Eleatic arguments to those of Parmenides. (shrink)

Talking Politics is a philosophical examination of some of the basic concepts of political discourse. Its primary focus is on the ordinary ; on what is said by politicians, in newspapers and by people in pubs, rather than on the works of political theorists. This is a work of , but not on political theory. Talking Politics is: * Invaluable as a source of reference for students, and contains a detailed index * Arranged thematically, around topics such as `Nation'. Each (...) entry has copious cross-references and suggestions for further reading A. W. Sparkes is uniquely qualified to write such a book, combining some thirty years' teaching as a philosopher with wide experience of, and a life-long fascination with, politics. His attitude is that of a critical, but uncynical, observer. (shrink)

Description from a book review by J. G. Beebe-Center: "Mr. Allen's book develops in detail the view that pleasure and unpleasure are essentially manifestations of the progression and thwarting of impulses. Part one is a brief summary of the principal theories of feeling. Part two is devoted to "sensory" or "bodily" pleasure and unpleasure. These forms of feeling, it is argued, 'depend on an analogue of conation existing in the organism, a nisus to maintain, or to carry out to the (...) full extent, the functioning proper to the bodily system.' Part three -- the piece de resistance (about half the book) -- deals with the relation of pleasure and unpleasure to the main instincts. Parts four, five and six take up a number of classical problems: the relation of pleasure and unpleasure to sensation, their relation to desire, the relativity of feelings, the qualitative variety of feelings, and the psychology of values. The author shows throughout a rare combination of historicophilosophical sophistication and of first-hand familiarity with the modern experimental literature.". (shrink)

Panentheism has become a familiar term in contemporary Christian systematic theology and philosophy, for it is widely believed to be an appropriate way to overcome the alleged dualism found in the classical God-world relationship. But what is meant by the term panentheism, and how does it work so as to avoid becoming still another form of pantheism or cosmic monism? In 2004 Philip Clayton and the late Arthur Peacocke published a set of papers on the topic of panentheism that came (...) from a conference in England on that topic in 2001.1 Yet, while there were certain broad affinities in approach and content among many of the papers, none of them used precisely the same conceptual model for analysis of the concept. As.. (shrink)

Modelowanie komputerowe odgrywa istotną rolę we współczesnej nauce. Epistemologiczna rola, jaką odgrywają takie modele oraz prowadzone na ich bazie symulacje skłaniają do postawienia pytań o możliwe użycie podobnych metod w filozofii. Pomysły wykorzystania narzędzi matematycznych do sformułowania koncepcji filozoficznych sięgają czasów Barucha Spinozy i Isaaca Newtona. Newtonowska filozofia przyrody stała się przykładem udanego zastosowania matematycznych rozważań do opisu przyrody na poziomie fundamentalnym. Oczywiście podejście Newtona otworzyło zarówno nowe obszary badań w fizyce, jak i stało się źródłem dla nowych rozważań o (...) rzeczywistości fizycznej. Według Michała Hellera niektóre teorie fizyczne można traktować jako specyficzne formalizacje koncepcji filozoficznych. Modelowanie komputerowe w filozofii może być traktowane jako rozszerzenie tej idei, co będę starał się ukazać w niniejszym artykule. Będę również rozważał rolę modelowania komputerowego jako źródła nowych metafor filozoficznych zgodnie z koncepcją technologii definiującej D. J. Boltera. Rozważania te wiodą do konkluzji mówiącej, że w metodologii filozofii zachodzą istotne zmiany. Nowe podejście nie sugeruje odrzucenia bądź zanegowania dotychczasowych metod, a wskazuje raczej nowe narzędzie analityczne filozofii i źródło inspirujących metafor. (shrink)